Salta navigazione.
Home

Al Cantico da Szacaria

...fonti MOOLTO apocrife dal deserto di Giudea...
(ritrovamento del 15/05/2008)

Al Cantico da Szacaria

 

In ‘dl’uno avanti Cristo, al vècio Szacarìa al faseva al cerghìn in dal tempi. An bel giuran, intant cl’era ‘dre vudàr le munede dal trabìcul adle candeline, atèra in dal tempi n’angelo ch’agh fa:

“Stà mia squaiàrat Szacaria! Sun chi par dàrat na buna nutìsia! Tu muiér Elisabeta l’at darà an fiòl e t’al ciamarè Giuàni!”

“Parchè pòsi mia ciamàral cum agh n’ho vòia mi?!”

“Parchè, èl an brut nom Giuàni?!!”

“L’è mia quistiun d’èsar brut, l’è ca gh’è tanti altar num pusè bèi, tipo Costantino, Lapo o Piergiorgio…!” - “E po dim na roba, cuma fala me muiér a restar in stato, se l’an pasà i g’ha fat la totale!!??”

“Ascultam chi Szacaria! T’è vèrt la buca dò volte e tute e dò le volte par far adle dumande dal lèlo! Prima da sentar la tèrsa stupidada l’è mèi c’at faga ‘dventàr mùt!” – e cun an prodigio, sensa tucàral, al gh’ingrùpa le corde vocali – “Adzita at tàsi infin a quand a nas mia tu fiòl, ch’al gnarà al mund par preparar la strada al Signur!”

Elisabeta la fa na gravidansa meravigliusa, sensa cal storador da so marì ch’a ciàcula e dopo nov mes la met al mund an putìn brut adme la fam. Su cusina Maria, par tirarla su ad morale l’agh dis: ”Brut in fase, bèl in piàsa!”, ma al putìn l’è propria brut ch’al pìa.
Subit dopo ‘l parto a Elisabeta agh vegn su an mal da testa tantu fort ch’a s’agh incrùsa i’oçh. La sta ben sul al scùr e in silensio, ma tut in dan culp a riva dentar Szacaria cl’ha apena recuperà la vus e’l cumincia a sbraiàr:

“Benedet al Signur Dio d’Israele,
cl’è gnì incuntra a la su gent e ‘l g’ha dat la libertà.
Par nuàltar l’ha fat nàsar an Salvatur gaiàrd,
tra i parent da Davide su servitur,
che tra l’altro l’era anca al nòno, dal nòno da me nòno.”

A pareva cl’és finì, e invece avanti:

“Cum i’eva dit i profeti al s’ha liberà da i nostar nemìc
e da le man da quei mia tant mustùs,
Al g’ha avì misericordia di nostar padar
E al s’è ricurdà adla vècia aleansa.”

Al tirava fià du second e po via ancura:

“E ti putìn, t’adventarè al prufeta dal Signur
e t’agh asfaltarè la strada, disendo a la gent
che ‘l Signur l’è brào, bun e misericurdius.”

Elisabeta disprada l’agh eva i tap in d’iùrece e la vudava di lavandin ad Boichetàsi, ma lu gninte, al seguitava a sbraiàr sempar pusè fort:

“Al Signur as gnarà incuntra cume na luce ch’la s’impìsa in dal scur
e ‘l guidarà i nostar pas par mia faras strabucar, in sla via adla pace!”

Tàsi che forse l’ha fnì, la pensa par an mument Elisabeta cun la testa sùta ‘l cusìn e na Cibalgina sùta a la lingua, ma giust al temp da rifiatar e via ancura:

“E Kyryeleisom e Christeleisom …
E Osanna Alleluja, Osanna Alleluja …
E Salve Regina, Madar ad Misericordia…
E Rerum Novarum, Mater et Magistra, e la destra e la snistra.”

A gh’era gnint da far, a gh’era mia vers da metal chiet!
Par fortuna, dopo an per d’ore ad rosàri, a plana dentar par la fnèstra al solit arcangelo adla providensa ch’al tàia curt:

“Szacaria lasa lì, ca t’è stracà anca al Padreterno!”

E con al sòlit prodigio in anestesia locale, agh cava la vus par an qual mes.

L'è parola dal signur